My life,my fight…de koptekst van deze project-a site. De strijd begint en hij begint niet zomaar, hij was er al, maar na de afgelopen dagen ursula kan ik je vertellen dat er van de grote haagse rotbek niet veel over is. dat was het al niet maar nu … Ik ben er geweest bij ursula en ze wilden me eigenlijk al opnemen, drama want nee nee en nog eens nee zeg ik dan. eigenlijk heb ik niks te willen want ben meer dood dat levend. Oke dan doen we het anders, ik start dinsdag met de behandeling, een uur training waar ik nog niet echt de naam van weet en daarna een uur voedingsmanagement. Beiden super zwaar, maar er is geen weg terug, ja die is er of opnamen of 6 planken. Ik ben ik iets meer dan een week 2.8 kg afgevallen, fout. Als ik daar dinsdag kom word ik gewogen, dat word genoteerd en krijg dan een week speling om het zo maar te zeggen om op te starten… die week erna word ik weer gewogen en ben ik dan weer afgevallen, dan ligt er al een spoedopnamen klaar. Rachel moet stabiel blijven met gewicht nu, dingen gaan doen na het eten ipv naar de plee te rennen of de wasbak. Toen ik van ursula af kwam had ik hele maar dan ook hele erge honger, veel energie en spanningen die dag, ik eet tegenwoordig smorgens warm en eruit gegooit dus had eigenlijk alles al verbruikt…honger als een gek dus, dus heel snel naar huis en broodje met ei eten,  en het is erin gebleven…maar ja hoe verlopen de rest van de dagen, hoe gaat het morgen… die vraag zal ik me de komende tijd nog wel blijven vragen elke keer.

Een positief beeld gaan krijgen, erachter gaan staan, gemotiveerd worden, doelen stellen, dat zijn de dingen die nu bij mijn dagelijkse routine gaan horen. Dingen gaan doen als ik gegeten heb, afleiding zoeken en natuurlijk op gewicht blijven. De doelen stellen was al een moeilijk punt, waarom moelijk ? nou als je ergens nog niet volledig achter staat zijn doelen moeilijk, ik wil weer sporten, dat is een doel maar dan moet ik op gewicht komen, ik wil niet meer spugen, ja uh dan moet je het binnen gaat houden, ik wil een gezond levens patroon. Dat gezonde levenspatroon heb ik al, neem bijvoorbeeld eten van groente, alles zelf maken en zo schoon mogelijk eten….dat is helemaal niet gezond volgens de arts van ursula, dat koolhydraten arme brood met extra vezels mogen eigenlijk ingeruild worden voor een witte boterham zegd ze want dat is nu gezond voor rachel. Nou ja oke het brood smorgens eten heb ik al afgeschaft, zowel voor mezelf als voor de meiden (lees weer spugen) ik wil niet meer spugen waar de meiden bij zijn en het brood word/is gewoon te zwaar voor me nu dus dat word vervangen door nutri. Gaat ik dat eetpatroon nu drastisch aanpassen? nee, en ja zeg maar weer dat ik koppig ben maar laat me even uitpraten, de groentes en schone voedsel blijf ik gewoon eten want ik vind dat ook lekker (he klaar gemaakt ala rach style he, pittig dus) het witte brood wil ik wel aan want dat kreeg ik van de week makkelijker weg bij een zelf gemaakt soepje dan het bruine en daar had ik dan ook niet veel last van.
Ik heb al weken trek in de mac donalds, waar we wel eens in de 2 a 3 weken kwamen en nu nooit meer, maar dat durf ik nog niet aan, dat zet ik maar op mijn doelen lijstje naast het trainen. Hoop mensen zullen denken “ze kan dr muil niet blijven houden over dat trainen he” haha nee dat blijft trekken omdat ik dat ook leuk vind om te doen maar nu gewoon de fut niet voor heb en het ook niet doe, dat komt wel weer als ik ” gezond” ben.

De foto is vorige week al de ronde gegaan op het internet, dat is rach nu en dat kan niet meer…we gaan ervoor om een rustig leventje te krijgen zonder te spugen want geloof me het is slopend zowel geestelijk als lichamelijk.

Hoe zijn onze grietjes eronder ? die hebben we alles open en bloot verteld en uitgelegd wat nou anorexia is en wat ursula is. het is belangrijk om open en eerlijk te zijn en te blijven en zo ook tegen hun. Niomi was al redelijk op de hoogte en rashel snapt het allemaal nog niet zo goed en dat geeft ook niet, het enige wat ze snapt is dat mama alleen maar spuugt omdat ze pijn haar buik heeft, maar ziet nu wel een beetje de siuatie in en zegd dan mijn lieve mamaatje moet snel beter worden want ze is nu veeeel te mager… en het doet pijn als die kleine uk me beetpakt om me de zoveelste knuffel te geven maar die pijn heb ik er wel voor over (lichamelijke pijn, aanraken van rach is niet prettig voor me)

Mijn lieve lieve husbund…nou weet je wat ik gewoon zeg hij is net zo’n wrak als ik op het moment, vraagt smorgens voorzichtig wat er in is gebleven over de whatssapp en geeft me daarna een triest poppetje met een peptalk van “kom op mop, super bitch van me jij kan, wij kunnen het, en we gaan het doen”. ik zeg regelmatig sorry tegen roon, omdat ik gespuugd heb, daar moet ik mee ophouden zegd die, hij weet nu wie wat ana is en “ze” kan aanrichten en ziet ook wanneer ik (ik in de zin van rachel) gezellie ben of “ana” en dan zie je hem ook stiller worden en eigenlijk afstand nemen, zo van met haar wil ik niks te maken hebben, dit klinkt allemaal heel heel raar en is ook raar om mee te maken, soort van 2 persoonlijkheden in 1 persoon hebben.  Maar hij is me man, me maatje, me soulmate en me grootste steun en toeverlaat, bij hem ben ik veilig als rachel.

Mijn la familia, de familie M en de familie B, mijn broer rober en schoonzus astrid en de kids, en dan mag ik natuurlijk ginny, het meisje van mijn neefje niet vergeten want dat is mijn beste vriendin, mijn schoonzusje daantje, nichtje debber, nou ja nichtje, ze is hier zo vaak dat ze bij het meubilair hoort en ik haar meer als me dochter beschouw hihi, zijn mijn rotsen, mijn keien waar ik elke keer op kan terug vallen als roon er niet is of als roon er wel is, of als ik ergens heen moet gaan ze met me mee als roon niet mee kan want die jongen kan niet elke keer van het werk weg en dat is logisch want er moet ook brood op de plank komen, voor steun en om weg gebracht te worden, love them!! maar ook die hebben het zwaar, mijn schoonzus astrid zei gelijk toen ze me zag van de week “je gezicht is niet veel meer” en mijn broer geint er nog ff op los dat ik op een aappie leek met dat ingevallen smoeltje, maar als hij dat geintje maakt zie je verdriet…hun hebben het ook moeilijk. Mijn lieffie daantje (schoonzus, zus van roon) hoor je door de telefoon zakken als ik haar vertel hoeveel ik vandaag weer weeg…zuchtend gaan we een gesprek dan weer aan, maar ook zei staat dag en nacht voor me klaar ondanks haar rete drukke leven ( 3 kids, opleiding dokters ass, en werkende)

Zo lees je dat alles met en om rach gemoeid is, en al zou ik het niet eens zo voor mezelf allemaal willen opknappen al was het ook maar om hun rust te kunnen geven en mij te kunnen bellen zonder openingsvraag “hoest nou”

Ik zal proberen zoveel mogelijk bij te houden hoe de behandelingen gaan, verder had ik al niet veel zin in het net meer, dus super actief twitteren en facebook en hyven zal even niet gebeuren.

Ik wil de mensen bedanken voor de lieve berichten weer, ze doen me goed en ik waardeer ze enorm