Tuurlijk weet ik dat ik nu heel ziek ben, en ik word er steeds meer en meer mee geconfronteerd, goed!! hoe meer hoe beter, wrijf het er maar in, maar ik weet zelf ook dat ik niet “dik” ben. Zover ben ik al wel, maar wat weet ik dan wel…ik weet dat ik op voedsel mag kouwen en niet mag doorslikken, ik weet dat ik mijn avond eten moet eten, wat ik ook doe, en zo snel mogelijk dat toetje erin werken want ik heb een suiker tekort naar mijn idee wil je niet weten, hoe zoeter hoe beter, alleen geen suiker in me koffie en thee (hoe krom ) gek op pudding, gek op koken, geloof me ik heb een foto op facebook geplaatst van onze voorraad kast die gewoon niet meer dicht kan omdat ik gek en verslaafd ben aan het kopen van voedsel want he je moet maar ergens trek in hebben en ja dan moet ik het wel kunnen maken…op eten… nee tuurlijk niet, nee alleen erop kouwen en uitspugen. Na mijn avondmaaltijd die natuurlijk veel en veel te zwaar en te groot is en dan die pudding die op zuivelbasis is en ik geen zuivel meer kan verdragen is het tijd voor een uurtje of 3 spugen, deze week begon het 6 min na het avond eten, nu na de laatste hap van mijn toetje dat ik al moet rennen…. mijn heerlijke boterhammen smorgens met smeerkaas en ice koffie (waar ik zo echt van geniet geloof me) komen er uit, de thee met kaneelbeschuitjes rond 9.30 hebben ook geen lang leven, en de rest van de dag voed ik mezelf met olvarit fruithapjes die de ene keer wel blijft zitten maar 9 van de 10 keer niet.

Er word gevraagd op twitter (en dat waardeer ik enorm echt waar, lief van jullie) hoe het met rachie gaat…ja uhm kut of heel slecht is het antwoord wat hun krijgen. En als ik zeg dat het slecht gaat is het ook slecht en als je dochter dan een foto van je maakt waarop je lekker op de bank ligt te powernappen en die op twitter, facebook en intsagram plaatst…dan ziet iedereen echt hoe erg de shit is. Hoe mensen dan heel erg geshockt reageren treft mij ook,ik weet het wel maar dan schijnbaar toch ook weer niet…

Ik zit nog steeds te wachten op ursula.. ondertussen gaat het verhaal van hierboven door, eten, spugen, eten spugen, slapen en van de week flauwvallen in de keuken saovnds en thank god was roon thuis. Pittige discussies aan de telefoon met me broer wat eindigde op een erop de haak gegooide foon omdat ik brak, zijn woorden raakte me zo zo hard maar hij heeft zo gelijk en gelukkig is dat een dag later ook weer goed gepraat (sorry bro) al mijn familie steunt me, staat me bij maar kunnen alleen maar toekijken…

Ik sterf van de honger kan ik je vertellen, trek in alles wat los en vast zit maar de muur in me kop blokkeert alles, en ja vecht ertegen zegd iedereen dan..je moet eens weten hoe graag ik dat koekje  wil doorslikken of ander voedsel maar het gaat gewoon niet, zelfs spuug ik het uit en dan als nog gaat ik over me nek omdat mijn brain denkt dat er toch wat binnen is gekomen.
Dit is de foto die nio maakte van mama in haar powernap, hun schrikken er niet meer van, roon ook niet, maar ik snap heel goed dat de buitenwereld een klap in hun smoel krijgt als ze deze foto zien en bv de profiel foto van hyves, facebook of twitter…ik plaatst daarom liever geen fotos meer maar er worden hier genoeg fotos gemaakt waarvan ik denk van oh leuk ff op twitter gooien, een foto van mij en de meiden bijvoorbeeld maar nee doe toch maar niet…

Welcome to ana’s world … maar vergeet niet dat ik niet keihard aan het vechten ben, keihard mijn tijd aan het uitzitten ben tot ik opgeroepen word voor ursula!! de controles bij de huisarts elke week gaat ik netjes af en het wekelijkse bloedprikken word een gewoonte voor me, maar wil toch wel dalijk dat ik dat niet meer hoef 😉